Musimy do niej wracać, by już nigdy więcej nie utracić polskiej ziemi obiecanej, czyli niepodległości - napisał premier Mateusz Morawiecki 13 grudnia, w 40. rocznicę wprowadzenia stanu Izraelici wychodzą z Egiptu, przechodzą przez Morze Czerwone i w dość krótkim czasie dochodzą do Ziemi Obiecanej. Zwiadowcy wchodzą do Kanaanu, ale ich opowieści sprawiają, że Izraelici zaczynają się bać. Obóz zawraca i przez 40 lat prowadzi koczowniczy tryb życia. W tym czasie następuje zmiana pokolenia na takie, które nie ma Odpowiedział im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie pozostaje w domu na zawsze, lecz Syn pozostaje na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. (J 8, 34-35) Prawdziwa wolność jest tam, gdzie dobrowolanie czynimy dobro i Wędrówka do ziemi obiecanej trwała 40 lat. Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie. 0 0. inka224 11.11.2010 (13:27) 40 lat . Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie. 0 0. oliwia12122 11.11.2010 (17:33) 40lat i 23godz 13 min a ile sek to nie wiem;) Księga Wyjścia - streszczenie. W trzecim miesiącu wędrówki przez pustynię Izraelicie dotarli do Góry Synaj, gdzie rozbili obóz. Tu Bóg zawarł z nimi przymierze. Bóg objawił się całemu ludowi Izraela wśród grzmotów i błyskawic, przy dźwiękach trąb pod postacią ciemnego obłoku. Lud bał się rozmawiać z Bogiem i prosił Wędrówka Żydów do ZiemiObiecanej jest obrazem naszej wędrówki do nieba. Także w niej Bóg nie pozostawia nas samych, daje nam pokarm eucharystyczny i wiele łask. Katecheza Temat: Bóg prowadzi nas do Ziemi ObiecanejPustynia była dla Izraelitów szczególnym miejscem doświadczenia Bożej opieki. Cele lekcji:- umiem opisać rolę Mojżesza i Jozuego w powrocie do Ziemi Obiecanej. KatechezaTemat : Powrót do Ziemi obiecanej. Słowo "droga" należy odczytywać w różnych znaczeniach. W wielu sytuacjach dotyczy ona życia człowieka w rozmaitych jego aspektach. Droga, o której będziemymówić, jest drogą Izraela do Ziemi Obiecanej. zuchwale, protekcjonalnie, z wyższością, z pańska. tysiączna część grama. owcza lub wielbłądzia. Ludwik lub Mariusz. nowe kadry w jakiejś dziedzinie pracy, sportu. dzieło człowieka. sprawka, wygłup. Określenie "Moryc z »Ziemi obiecanej«" posiada 1 hasło. Inne określenia o tym samym znaczeniu to Maurycy, postać z powieści Przeprowadzka Abrahama do ziemi Kanaan. Umiejętności ucznia. Pytania. Nomadzi. Wędrówka Abrahama. Mapa. Tekst z Pisma Świętego pytania do tekstu Prawo jest szkłem powiększającym dla grzechu. Jest jak światło reflektora, które nie dopuści (nie toleruje), by grzech się ukrył. W trakcie dalszej wędrówki przez pustynię, Izraelici przybyli do Refidim (2 Mojżesza 17:1), gdzie zabrakło im wody. Nie rozumiejąc powodu tej próby, zaczęli skarżyć się do Mojżesza. 3d2cHr. Streszczenie Wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu przez Mojżesza oraz wędrówka do Ziemi Obiecanej stanowią centralne wydarzenia Księgi Wyjścia. Z Egiptu Izraelici ruszyli przez Morze Czerwone, gdzie odziały żołnierzy egipskich zostały zatopione. Wkrótce jednak wśród Izraelitów zapanował głód, jednakże Bóg zesłał im mannę z nieba. Manna jednak nie wystarczyła, gdyż wśród ludu pojawiło się pragnienie. Mojżesz uderzył wtedy swą laską w skałę, z której wydobyła się woda. Następnie Izraelici na czele z Mojżeszem udali się na pustynię Synaj. Mojżesz wyszedł wtedy na górę, gdzie odbył rozmowę z Bogiem, który przekazał mu dziesięć przykazań, zwanych Dekalogiem, które zostały spisane na kamiennych tablicach. Dekalog rozpoczynał się słowami: „Ja jestem Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli”. Na górze Synaj Mojżesz przebywał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, co spowodowało, że lud zwątpił w jego powrót. Zrobili więc złoty posąg, któremu składali pokłony. Gdy Mojżesz dostrzegł ich czyn, spalił posąg i rozbił kamienne tablice. Pan jednak nakazał wtedy Mojżeszowi, by wyciosał tablice i ponownie spisał przykazania. Jeszcze raz udał się on na górę Synaj, gdzie przymierze zostało odnowione. Wkrótce Izraelici wysłali zwiadowców do Ziemi Obiecanej, która znajdowała się w Kanaan. Zobaczyli wtedy, że kraj zamieszkuje silny lud, więc postanowili powrócić do Egiptu, buntując się wobec woli Pańskiej. Została zesłana wtedy na nich plaga węży, dzięki czemu zrozumieli swój błąd i zawrócili ku Ziemi Obiecanej. Mojżesz zmarł w wieku 120 lat, nie doczekawszy się dotarcia do Ziemi Obiecanej. Wkrótce jednak Izraelici przeprawili się przez Jordan, gdzie Bóg pomógł im przedostać się bezpiecznie przez rzeki. Interpretacja Izrael jest określeniem ludu, który wyprowadzony został z niewoli egipskiej. Jest to określenie nie tylko etniczne, ale także oznacza imię ludu przymierza. Naród izraelski składa się z dwunastu pokoleń, których nazwy wywodzą się od dwunastu synów Jakuba. Liczba dwanaście jest zatem uważana tu za świętą. Przymierze związało lud izraelski z Bogiem. Stał się dla nich świętym, mocnym królem i odkupicielem. Dlatego też Izrael staje się Narodem Wybranym, gdyż wybrał go Pan, jako cel Boskich planów. Zatem dzięki przymierzu, Bóg doprowadza do jedności z ludem. Od dnia zawarcia przymierza, kult Pana staje się religią narodową Izraelitów. Bóg wybrał sobie ten naród, by poprowadzić ich do Ziemi Obiecanej. Zostanie on nagrodzony za trud i przeciwności, jakie Izraelici napotykali po drodze. Naród ten został wybrany, mimo że nie miał większych zasług ze swej strony, lecz dlatego, że Bóg kochał ten lud i chciał dotrzymać przyrzeczenia, które kiedyś dał ojcom Izraela. W tym fragmencie Starego Testamentu pojawia się także motyw wędrówki, pełnej niebezpieczeństw i przeciwności, nad którą jednak czuwa Pan. Cel wędrówki stanowi Ziemia Obiecana, która ma być formą azylu dla Narodu Wybranego. Wędrówka często odczytywana jest jako metafora życia – tak jak wędrówka Odyseusza, tak i wędrówka narodu Izraelskiego – były pełne przeszkód, które musieli pokonać. Tak samo dzieje się w życiu, gdzie cel wędrówki można osiągnąć dzięki wytrwałości i cierpliwości. W opowieści o przejściu ludu izraelskiego z Egiptu do Ziemi Obiecanej, pojawia się kilka zwrotów i związków frazeologicznych, które przetransferowane zostały na grunt języka potocznego: • Manna z nieba oznacza nieoczekiwany lub niezasłużony dar, a jednocześnie coś bardzo potrzebnego i cennego; cud.• Arka przymierza stanowi symbol porozumienia z Bogiem.• Ziemia obiecana to kraj szczęśliwości, miejsce szczególnego pożądania, cel dążeń ludzkich. Rozwiń więcej Elim... Niektórzy chrześcijanie są dziwni. Choć wyrwani z niewoli diabła, gdzie byli niewolnikami żyjącymi na poziomie przetrwania i tzw. minimum socjalnego, tęsknią za tym stabilnym stylem życia niewolnika, gdzie wszystko było przewidywalne i nie musieli ponosić odpowiedzialności za swoje życie (bo przecież niewolnik musi tylko robić to, co mu każą; zwolniony jest z myślenia; musi wykonywać tylko wolę swego ciemiężcy). Zachowują się tak jak Izraelici wyprowadzeni z niewoli egipskiej, którzy pragną by dać im spokój, bo stare niewolnicze schematy myślenia i zachowania były im znane, „przyswojone” i oswojone (stały się częścią ich tożsamości), a nowe przerażało ich swoja wielką niewiadomą. Oto co mówią do Bożego przywódcy, który prowadzi ich do wolności: ”Zostaw nas w spokoju, będziemy służyć Egipcjanom, gdyż lepiej nam służyć Egipcjanom, niż umierać na pustyni? (II Mojżeszowa 14,12). Czy nie są to znane teksty niektórych wierzących, kiedy mówi się im o zmianach, o wyjściu ze sfery komfortu? Droga prawdy nie jest łatwa. Wymaga uczciwości wobec samego siebie oraz odwagi stanięcia twarzą w twarz ze swoimi słabościami, ograniczeniami, defektami, schematami, tym, co w nas nieżywe, „nie moje”, wniesione jako niechlubne i „nie-święte” dziedzictwo po przodkach, po rodzicach, po nieprawościach, które otworzyły drzwi nieprzyjacielowi i sprawiają, że jako nowe stworzenia w Jezusie Chrystusie zmagamy się z tym samym i nie wiemy dlaczego tak się dzieje. Dziwimy się, że jako dzieci Boże borykamy się z grzechami, cielesnością i opresją demoniczną. Zaraz przychodzi wróg i pogarsza sytuację gnębiąc nas oskarżeniami, poczuciem winy i potępieniem. Dlaczego nie dzieje się to z automatu – z racji nowego stworzenia? Dlaczego „stare” nie ustąpiło, oto wszystko jest nowe? (II 17) Nowe narodzenie jest początkiem naszego życia w Jezusie Chrystusie. 1/3 naszego jestestwa – nasz duch, w którym przebywa Duch Święty jest doskonała. Zaczyna się proces przemiany naszej duszy (na którą składają się nasze emocje, rozum i wola) i ciała. Zaczyna się dla tych, którzy się tej przemianie poddają, żeby w całości znaleźć się w Jezusie Chrystusie i odnosić w Nim zwycięstwa – czyli inaczej żyć wedle Ducha (Rzym. 8, 1-17). Zatem istnieje opcja nawrócenia się, narodzenia na nowo i zatrzymania się na poziomie cielesnego stylu życia oraz niechęci do oczyszczenia i przemiany swojego życia. Bo „stare” z automatu nie zniknie. Trzeba się z tym zmierzyć wraz z Jezusem Chrystusem. Wszystko zaczyna się od stanięcia w prawdzie na temat jak się rzeczy naprawdę mają, od nazwania problemów po imieniu, a następnie wyprawy w głąb z Duchem Świętym, by dotarł do samych korzeniu tychże problemów. W Jezusie objawiła się prawda i łaska. Z tego wynika, że łaska jest dla tych, którzy stają w prawdzie o sobie – często bolesnej, emocjonalnie trudnej i biorą odpowiedzialność za to, by wejść na drogę przemiany. Bo łaska jest mocą ku przemianie.[1] Wielu chrześcijan nigdy nie zatrzymało się nad swoim „starym” życiem, by je „przerobić” z Duchem Świętym, pokutować (czyli zmienić swój sposób myślenia – stary światopogląd oparty na zranieniach z przeszłości, kłamstwach – tzw. nie-Bożych przekonaniach oraz przekonaniach o sobie, Bogu, ludziach i świecie na nich opartych). Naiwnością bowiem byłoby twierdzić, że skoro się nawróciłem to Bóg za mnie wszystko zrobi. Duch Święty w nas zawsze współdziała szanując naszą wolną wolę oraz jej decyzje. Na starym nie zbudujesz nowego. Nie można wejść w nowe – w nowe stworzenie w Jezusie Chrystusie w pełni jeśli nie „pokonamy” starego, wrogiego nam, demonicznego sposobu myślenia wyniesionego z królestwa ciemności, w którym żyliśmy latami. Uważne studiowanie Słowa Bożego przekonuje nas raz po raz, że wchodzenie w nowe zawsze wiązało się z oporem „starego”, którego celem było zniewalanie nas i powstrzymanie od wejścia w to nowe, które dobry Bóg obiecał dla swoich wybrańców. Tak było z wyjściem Izraela z ziemi egipskiej, jak i z wchodzeniem do ziemi obiecanej. Bóg manifestował swoją ponadnaturalną moc wtedy, gdy ludzie z odwagą mówili „nie: wrogowi (np. faraonowi, ludom zamieszkującym ziemię Kanaan, itp.) i robili stanowcze i pełne ufności kroki ku nowemu – lepszemu, obiecanemu przez Boga. Jak się ma to do nas – chrześcijan XXI wieku? Bardzo podobnie. Bierność i czekanie na nic się nie zdadzą. Trzeba zawalczyć o więcej. Samo ono nie przyjdzie do naszego życia. Kiedy patrzę na polskie chrześcijaństwo to widzę od lat dwie ścierające się mocno opcje – jedna to jest to powierzchowne i zachowawcze chrześcijaństwo, które przyjmuje prawdy biblijne na poziomie „głowy” - uczy się litery, przepisów i poprawności w ramach wyuczonego systemu prawd biblijnych, ale nie idzie drogą owej głębokiej przemiany duszy, odrzucając służbę uwalniania, odnowy fundamentów, itp., podnoszącą krytycznie głowę w stosunku do „inaczej” myślących. Są to ludzie, którzy tak naprawdę nie chcą „stracić życie” tylko je zachować dodając do „starego”, często zranionego serca i myślenia „niewolnika” nazewnictwo biblijne, które ma uzasadnić ich religijny status qvo. Ich celem nie jest rozszerzanie Królestwa Bożego na ziemi, lecz walka ze zwiedzeniem, krytyka różnych ruchów i zjawisk w chrześcijaństwie oraz tłumaczenie (na podstawie Biblii oczywiście) „pustynnego” chrześcijaństwa nastawionego na przetrwanie. Nazwałabym je chrześcijaństwem „pustyni”, na której wiele trzeba wycierpieć, ale i tak nie ma wejścia w sferę dóbr i wolności ziemi obiecanej. Łaska i moc Boża są tutaj po to, aby przetrwać. Biblia nazywa ich dziećmi „Hagar” ( 21- , którzy są pod Prawem i żyją z zabiegów ciała, pod jarzmem powinności i legalistycznej poprawności stwarzając pozór pobożności, lecz ta jest zaprzeczeniem mocy. Trzeba pamiętać, że większość problemów, cierpień i frustracji pokolenia „pustyni”, o mentalności wyniesionej z niewoli egipskiej była wynikiem ich niewiary, szemrania – krytyki Bożych ludzi oraz poprzestawania na tym, co jest, byleby nie było gorzej (Hebr. 4, 3-12). Dlatego towarzyszy im duży ładunek „zjadliwości” ubranej w szaty „czujności” i podważania poruszeń, które wedle nich nie są z Ducha Świętego. Oczywiście nie przeczę, że są nadużycia w ruchach charyzmatycznych, ale często na bazie „łowienia herezji” owi krytycy występują przeciwko temu, co Bóg czyni współcześnie mocą swojego Ducha Świętego i ludzi Mu poddanych. Druga opcja to ludzie Ducha, którzy poszli radykalnie i totalnie drogą przemiany, by w całości (wraz ze swoja duszą) znaleźć się w Nim – w Jezusie Chrystusie. To ich kosztowało wszystko. Utracili swoje życie dla Niego. Umarli dla swojego ego i swoich życiowych ambicji i planów ponosząc cenę owej utraty życia. Poszli też drogą prawdy, przemiany swojej duszy pozwalając Duchowi Świętego, by objawiał „prawdę zakrytą na dnie duszy” i uzdrawiał te obszary, które były głęboko zranione, odrzucone, niechciane, samotne. Są to ludzie pokorni, którzy nie udają silnych, lecz de facto stają się bohaterami wiary – bo mają pragnienia oglądania Bożej chwały i Jego zwycięstw w życiu swoim i innych. Są to ludzie Królestwa, którzy nie ustaną jeśli nie zobaczą jak „niweczone są dzieła diabła na ziemi”, są jak Jezus, bo ten sam Duch Święty, który był w Jezusie ma wolność do przejawiania się w nich (Dzieje I Jana 4, 17). Są tymi w linii Izaaka, nazwanymi „dziećmi obietnicy”,. Są zakochani w Panu Jezusie, szaleni w miłości do Niego, w swoich czynach wiary nie do zatrzymania, choć kłody rzucane są nie tylko przez wroga, ale główni prześladowani są przez tych zrodzonych z niewolnicy Hagar. Mają też silną tożsamość synów Bożych, bo poznali i zostali uleczeni miłością Ojca, tak iż chodzą w duchu synostwa i mówią do Boga „Tato”. Oni żyją wedle Ducha i są pełni łaski i prawdy – tak jak Jezus. Są pełni ognia, popełniają błędy się, ale są w stanie się do nich przyznać, bo nie patrzą na siebie, lecz na Tego, który ma moc dokonać dobrego dzieła w nich mocą Ducha Świętego mieszkającego w nas. On jest źródłem ich mocy, radości i obfitości wbrew i pomimo okolicznościom. Walka pomiędzy tymi dwoma rodzajami ludzi toczy się w Kościele, w ciele Jezusa Chrystusa. Tak jak napisano: „Kiedyś ten, który narodził się tylko dzięki zabiegom ciała, prześladował tego, który narodził się za sprawą działania Ducha. Teraz mamy do czynienia z czymś podobnym.” (Gal. 4, 29). [1] Dr James B. Richards, Łaska – moc ku przemianie, Gorzów Wlkp. 2005. „Poszukując prawdy gubimy drogę wśród religijnych nakazów i zakazów. Chrześcijanie tracą z oczu prawdę na temat łaski, a skutek? Porażka i frustracja. W swojej doskonałej książce dr James Richards odkrywa tajemnice łaski. Zamiast ciągle prosić o przebaczenie, możesz znaleźć moc do zwycięstwa. Zamiast doznawać niepowodzeń, możesz odnieść zwycięstwo w osobistym życiu. W książce tej odnajdziesz raczej poselstwo o Bożej mocy niosącej zmianę bez twojego wysiłku niż nakaz podjęcia nowych wysiłków mających przynieść zmianę. Zmieni się twoje doświadczenie Boga. Wprowadzi cię w ten wymiar życia chrześcijańskiego, który Jezus nazywa “lekkim i miłym”. Starożytny Izrael Judaizm – religia żydowska, która w odróżnieniu do innych religii wyznawała monoteizm. Wierzono w jednego Boga – Jahwe. Najważniejszą księgą dla judaistów była Biblia złożona ze Starego Testamentu i Tory, która stanowiła podstawę ich wierzenia. Ważną postacią dla judaistów był Abraham, który zawarł przymierze z Jahwe i otrzymał od niego Ziemię Obiecaną, którą nazwano Kanaan. Początkowo podzielona była na dwa królestwa. Jedno z nich - Królestwo Izraela położone na północy - zamieszkiwane było przez Izraelitów wyznających Jahwe. Południowe natomiast należało do Judy, gdzie mieszkali Judejczycy, od których wywodzi się nazwa Żydzi. Historia Mojżesza Kolejną ważną dla judaistów postacią był Mojżesz, który wyprowadził Żydów z niewoli egipskiej. Ich życie w Egipcie było trudne, ponieważ traktowano ich nieludzko i zmuszano do ciężkiej pracy, a także na rozkaz faraona mieli zostać wymordowani, by zmniejszyć tym samym ich liczbę. Do tego jednak nie doszło dzięki zorganizowanemu przez Mojżesza tzw. exodusowi – ucieczce z państwa egipskiego do Ziemi Obiecanej. Podczas wyprawy narodu żydowskiego do Kanaan, docierając na górę Synaj, wybawiciel zawarł przymierze z Bogiem, czego świadectwem stał się Dekalog wyryty na kamiennych płytach, które chowano w Arce Przymierza. W latach późniejszych przechowywany był w świątyni Salomona, gdzie świecił się siedmioramienny świecznik, zwany menorą. Po 40 latach wędrówki dotarli do Ziemi Obiecanej, a niedługo po ich osiedleniu kraina ta została podzielona między plemiona, które w 1020 r. na skutek zagrożenia militarnego ze strony Filystynii ponownie zostały zjednoczone i stworzyły jedną wielką monarchię. X wiek – za czasów sprawowania władzy przez króla Dawida i jego syna Salomona rządzona przez nich monarchia założona przez plemiona żydowskie przeżywała czasy świetności. VIII wiek – po śmierci króla Salomona dokonuje się podział na dwa królestwa: Judy ze stolicą w Jerozolimie i Izraela, którego stolica mieściła się w Samarii, po czym Królestwo Izraela zostaje podbite przez Asyrię. VI wiek – Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora II zdobywają Jerozolimę, niszcząc przy tym świątynię Salomona, w której przechowywano Arkę Przymierza. Rozpoczyna się wówczas okres niewoli babilońskiej. Zaczęto wtedy wierzyć, że przyjdzie taki dzień, kiedy na ziemię zostanie zesłany Mesjasz, co z hebrajskiego oznacza pomazańca, będącego osobą namaszczoną do wielkiej misji. W tym samym wieku Żydzi zostali wyzwoleni z niewoli babilońskiej dzięki podbojom Babilonii dokonanym przez Persów, którymi dowodził Cyrus Wielki. W 538 roku mogli oni wrócić do swej ojczyzny i odbudować zniszczoną świątynię Salomona, która w roku 70 ponownie została zniszczona przez Rzymian. Pozostała po niej jedynie Ściana Płaczu, będąca dla judaizmu miejscem świętym. Ten materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych.