Epoka nowożytna w Polsce - najważniejsze wydarzenia i charakterystyka epoki. Czasy nowożytne obejmują okres od końca XVI wieku do końca XVIII wieku. Historia Polski datuje początek ery nowożytnej w roku 1506, czyli w momencie śmierci Aleksandra Jagiellończyka. Za koniec ery nowożytnej w Polsce uważa się III rozbiór Polski. Sprawdź najważniejsze informacje o Twoim banku. 801 002 562. Infolinia: 801 002 562. 801 002 562. Historia banków w Polsce sięga daleko w przeszłość Tadeusz Kościuszko. Fot. PAP/Reprodukcja. Urodził się 4 lutego 1746 r. w Mereczowszczyźnie koło Kossowa na Polesiu. W wieku dziewięciu lat rozpoczął naukę w Kolegium Pijarów w Lubieszowie. W roku 1760 przerwał naukę z powodu finansowych kłopotów rodziny po śmierci ojca. Dziedzicem niewielkiego majątku został jego brat Józef 22 stycznia 1917 roku - orędzie prezydenta USA W. Wilsona, w którym mówił on o konieczności powstania "zjednoczonej, niezawisłej i autonomicznej Polsce". 27 marca 1917 roku - odezwa Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, w której stwierdzono, iż Polska ma prawo do całkowitej niepodległości pod względem Gdynia - podstawowe informacje i historia. W miejscu, gdzie zbudowano Gdynię, w średniowieczu była wieś rybacka. W 1926 roku dostała ona prawa miejskie i zamieniła się w wielki prac budowy Irlandia jest zachodnioeuropejskim, republikańskim państwem położonym na wyspie o tej samej nazwie. Otaczają ją wody Oceanu Atlantyckiego – w tym morza Irlandzkie i Celtyckie. Północno-zachodnią część wyspy zajmuje Irlandia Północna, należąca do Wielkiej Brytanii, a od reszty tego kraju oddziela Irlandię Kanał Świętego Jerzego. Stolicą Irlandii jest Dublin. Dominującą Historia. Początki astronomii w Polsce sięgają XV wieku. W 1405 r. Jan Stobner ufundował katedrę astronomii w Akademii Krakowskiej. Działali w tym okresie Marcin Król z Żurawicy (ok. 1422–1460) i jego uczeń Marcin Bylica z Olkusza (1433–1493), należący do pionierów polskiej astronomii. XVI i XVII wiek to okres działalności Temat: Monarchia stanowa w Polsce 2. Obejrzyj materiał filmowy Twoim zdaniem, najważniejsze? Title: Microsoft Word - Historia 5a - 05.05.2021 i 10.05.2021.docx Obejmowały one informacje z czasów powstań narodowowyzwoleńczych przeciw zaborcom, I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz o więźniach politycznych wywiezionych w głąb ZSRR. Biuro Informacji i Poszukiwań PCK jest największą tego typu placówką działającą przy stowarzyszeniach krajowych CK i CP. Dzieje.pl - najlepszy portal informacyjno-edukacyjny dotyczący historii Polski XX wieku. Archiwalne fotografie, filmy, katalog postaci, quizy i konkursy. OLnn7va. W 1764 r. na tron Polski wstąpił Stanisław August Poniatowski. Już w tym czasie niepodważalny wpływ na sytuację wewnętrzną w państwie polskim miały nie tylko kraje ościenne, głównie Rosja, ale także polskie rodziny magnackie Potockich czy Czatoryskich. Na sejmie konwokacyjnym w 1764 r. familia Czartoryskich przeprowadził szereg reform, które w niewielkim, jak się okazało później stopniu, przyczyniły się do wzmocnienia władzy centralnej. Przeprowadzono m. in. reformę systemu podatkowego, która miał spowodować wzrost dochodów państwowych. Zniesiono cła prywatne, wprowadzając w ich miejsce jednolite cło generalne. W czasie obrad powzięto także decyzję o konieczności ograniczenia samowoli hetmanów oraz podskarbich. Wszelkie jednak próby podjęte przez rodzinę Czartoryskich oraz innych przedstawicieli magnaterii i szlachty, widzących konieczność zmian, napotkały na opór ze strony Petersburga. W kraju natomiast z kierunkiem reform, zmierzających do wzmocnienia władzy królewskiej, nie zgadzały się kręgi polskiej szlachty oraz tych przedstawicieli magnaterii, zapatrzonych w program sarmackiego tradycjonalizmu. Konflikt w sprawach reform pojawił się głównie w kwestiach modernizacji państwa, ale także dotyczył spraw społecznych, edukacji, kulturalnych. Reformy sejmu konwokacyjnego były kontynuowane podczas następnych sejmów. Powołano do życia „konferencję króla z ministrami”. W 1776 r. utworzona została Komisja Mennicza, która miała się zająć uporządkowaniem spraw monetarnych. Przeciwko reformom wystąpiła nieoświecona polska szlachta, nie rozumiejąca potrzeby zmian. Jej działania zostały poparte przez mocarstwa ościenne, dla których słaba, zniewolona i niesamodzielna Polska, stawała się bezpiecznym i uległym sąsiadem, podporządkowującym się każdej decyzji. W obliczu proponowanych reform król pruski doprowadził do zniesienia cła generalnego, a Austria i Rosja, wykorzystały sprawy innowierców, aby móc wmieszać się w konflikt wewnątrz państwa polskiego. W 1767 r. dysydenci zawiązali pod osłoną wojsk cesarskich dwie konfederacje, przeciwko królowi i familii Czartoryskich, w Słucku i w Toruniu. Były one jednak za słabe by zaważyć wówczas na sytuacji wewnętrznej Polski. Rosja jednak nie zrezygnowała ze swoich zamiarów. Ambasador rosyjski w Warszawie Mikołaj Repnin podjął rokowania z przywódcami opozycji. Z jego też inicjatywy doszło do podpisania aktu konfederacji „w obronie wiary i wolności” katolickiej szlachty w Radomiu. Na jej czele stanął całkowicie podporządkowany Petersburgowi Karol Radziwiłł. Konfederaci wystąpili w krytyką podjętych reform oraz wysłali do carycy Katarzyny II poselstwo z prośbą o udzielenia gwarancji dla dawnego ustroju Polski, zachowującego szlacheckie przywileje i polityczną przewagę. Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, udało się zjednać Katarzynę II oraz Repnina. Konfederaci radomscy zostali więc pozostawieni sami sobie. Jesienią 1767 r. na zwołanym wówczas sejmie Repnin zażądał od króla przewrócenia praw dysydentom. Prawa tej grupy zostały uznane, mogli nadal pełnić funkcje publiczne, uzyskali swobodę kultu oraz prawo do budowy świątyń i szkół. Formalnie katolicyzm został uznany za religię panującą. Ustalone także zostały zasady ustroju państwa polskiego, tzw. prawa kardynalne, których nie można było zmieniać. Do praw kardynalnych zaliczono: wolną elekcję, liberum veto, prawo rokoszu, czyli prawo wypowiadania zbrojnego posłuszeństwa królowi, wyłączne prawo szlachty do piastowania urzędów oraz do posiadania dóbr ziemskich oraz władzę szlachcica nad chłopem. Prawa kardynalne zostały uznane przez sejm za niezmienne, a gwarancją objęła ja Katarzyna II. Jeszcze przez zakończeniem obrad sejmowych w miejscowości Bar na Podolu zawiązała się konfederacja pod hasłem utrzymania przywilejów religii katolickiej oraz niezależności państwa polskiego. Szlachcie podolskiej wsparcia udzieliła szlachta sąsiednich województw. Konfederaci pod dowództwem Józefa Pułaskiego mieli do dyspozycji około 5 tys. ludzi. Była to niezbyt wielka siła, żeby obronić podolskie twierdze. Po zaciekłych walkach padł Berdyczów, a 20 czerwca 1768 r. także Bar. Konfederacja barska stała się jednak początkiem kilkuletniej walki na ziemiach Rzeczypospolitej, aż do 1772 r. W 1772 r. do Polski wkroczyły wojska przyszłych państw zaborczych. Walki konfederatów wówczas ledwie się tliły. Dzielnie walczyła nadal załoga na Wawelu, a najdłużej, bo do 18 sierpnia, broniła się Częstochowa. Po wygaśnięciu ognisk konfederacji, jej przywódcy, Kazimierz Pułaski, udali się na emigrację. Mimo niepowodzenia ruchu okazało się jednak, że wojska rosyjskie nie są zdolne do podporządkowania sobie całego terytorium państwa polskiego. Katarzyna II uznała, że w obliczu wojny z Turcją, nie może utrzymywać w całkowitej zależności od siebie Rzeczypospolitej. W tej sytuacji pojawiło się rozwiązanie w postaci pierwszego rozbioru. Ostateczne hasło do rozbioru dało państwo pruskie, jednak pierwsze kroki w tym kierunku należały do Austrii. 5 sierpnia 1772 r. w Petersburgu została podpisana konwencja rozbiorowa. Prusy na mocy jej postanowień zajęły Warmię, województwo pomorskie, malborskie i chełmińskie, jednak bez Gdańska i Torunia oraz tereny położone nad Notecią. Łącznie obszar zajęty przez Prusy liczył 36 tys. km2, a zamieszkiwało go 580 tys. osób. Austria zajęła południową część województwa krakowskiego i sandomierskiego oraz województwo ruskie. Była to powierzchnia o obszarze 83 tys. km2 z 2 mln 650 tys. ludności. Tereny te otrzymały nazwę Galicji i Lodomerii. Rosja zajęła ziemie położone na wschód od Dźwiny i Dniepru, a więc była to część Inflant i wschodnie ziemie Białorusi. Tereny te liczyły 92 tys. km2 i 1 mln 300 tys. ludności. Na żądanie państw zaborczych został zwołany sejm w 1773 r., który miał zatwierdzić dokonane zmiany terytorialne, kosztem państwa polskiego. Ratyfikował on pod naciskiem konwencję rozbiorową. Ponadto Rzeczypospolita musiała zawrzeć z zaborcami niekorzystne traktaty handlowe. Poza zrzeczeniem się ziem zajętych przez państwa zaborcze, sejm z 1773 r. zapisał się powołaniem Komisji Edukacji Narodowej, której zostało podporządkowane szkolnictwo w kraju. Komisja przejęła dobra skasowanego zakonu jezuitów. W 1775 r. ustanowiono także Radę Nieustającą składającą się z 18 senatorów i 18 posłów, którzy byli wybierani przez sejm na okres dwóch lat. Do jej zadań należało W następnych latach przeprowadzono szereg reform. Pod kierunkiem Andrzeja Zamoyskiego przygotowano nową kodyfikację prawa polskiego sądowego. Niestety została ona odrzucona przez konserwatywną szlachtę i katolicki kler. Za sprawą króla Stanisława Augusta Poniatowskiego stworzona została stała służba dyplomatyczną oraz sprawnie działająca poczta. Reformy zapoczątkowane w 1176 r. miał kontynuować Sejm Wielki. W 1788 r. rozpoczęły się jego obrady. W pierwszych okresie debat szczególnie istotne stały się kwestie niepodległości Polski. Decyzje, które podjęto, doprowadziły do likwidacji Rady Nieustającej, a pełnię władzy w państwie przejął od tej pory Sejm. W tej sytuacji odżyły na nowo spory pomiędzy królem a częścią konserwatywnej szlachty, która była przeciwna jakimkolwiek zmianom. W 1791 r. pod wpływem komplikującej się wówczas sytuacji międzynarodowej, dnia 3 mają została uchwalona Ustawa Rządowe. Na mocy konstytucji powstał ustrój, będący kompromisem, a łączący elementy konstytucyjnego monarchizmu z rozwiązaniami, które były charakterystyczne dla republikanizmu szlacheckiego. W zasadach ustrojowych ujawniły się wpływy ustroju Anglii, republikańskiej konstytucji Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, oraz monteskiuszowski trójpodział władzy. Ustrój państwa czerpał także z polskich reformatorskich tradycji. Konstytucja 3 mają wprowadziła szereg zmian w zakresie funkcjonowania władzy wykonawczej, ustawodawczej, zmieniła zasady ustroju państwa polskiego, wprowadził prawa dotyczące miast i mieszczan, wzięła pod opiekę najliczniejszą warstwę ludności, czyli chłopów, zapowiedziała też zwiększenie liczebności wojska. Wszystkie reformy i zmiany zaproponowanie przez jej twórców okazały się jednak być mocno spóźnione. Przeciwko konstytucji powstała grupa konserwatywnej szlachty z Szczęsnym Potockim, Sewerynem Rzewuskim i Ksawerym Branickim na czele. Obóz ten został poparty przez carycę Katarzynę II. Była ona zaniepokojona zmianami dokonującymi się w w Polsce, ponieważ w jej przekonaniu mogły one stanowić zagrożenie stabilności i spokoju w Europie Środkowo-Wschodniej, podobne do tego jakim była dla Europy Zachodniej rewolucja francuska. W 1792 r. pod dyktando Katarzyny II w Petersburgu, a oficjalnie w Targowicy, została zawiązana przez grupę magnatów i szlachty polskiej, konfederacja która sprzeciwiała się reformom oraz polityce prowadzonej przez Sejm Wielki. Początkowo wpływy targowiczan nie były zbyt wielkie, jednak w momencie udzielenia poparcia konfederatom przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który przystępujący do ruchu liczył na częściowe choć ocalenie zdobyczy Sejmu Wielkiego, konfederaci szybko objęli władzę w całym kraju. Siła konfederatów opierała się głównie na stacjonujących na terenie Polski wojskach rosyjskich. Rządy targowiczan zapisały się w historii jako rządy dyktatorskie. Zwolennicy Targowicy, niszczyli wszystko co było działem Sejmu Wielkiego, podważali dokonania Komisji Edukacji Narodowej. Wprowadzono ostrą cenzurę, zawieszono najbardziej wpływowe czasopisma. Takie jednak działania nie wystarczyły protektorom przywódców konfederacji, a szczególnie Katarzynie II. Po nieoczekiwanej klęsce wojsk koalicji antyfrancuskiej w bitwie pod Valmy, Prusy zaczęły się domagać rekompensaty za dalszy udział w wojnie z Francją. Wskazywały w swych żądaniach ponownie ziemie polskie. Także na dworze rosyjskim zwyciężyła tendencja do dalszego uszczuplenia terytorium państwa polskiego. Prusy i Rosja bardzo szybko doszły do porozumienia. Na decyzję Katarzyny II w sprawie II rozbioru Polski, wpłynęła również nieudolność władz konfederackich do wprowadzenia w Rzeczypospolitej dawnych rządów. 23 stycznia 1793 r. w Petersburgu podpisano nową konwencję rozbiorową. W podziale ziem polskich nie wzięła udziału Austria. Zabór pruski obok Gdańska i Torunia objął także Wielkopolskę i Mazowsze. Łącznie teren zajęty przez państwo pruskie liczył 58 tys. km2 i ponad 1 mln mieszkańców. Pod panowanie rosyjskie dostała się większość Białorusi po linię Druja-Pińsk, a także Ukraina i Podole, łącznie 280 tys. km2 z 3 mln mieszkańców. Targowiczanie byli zaskoczeni takim obrotem sprawy. Próbowali także podjąć protest z tego powodu. Okrojone państewko polskie, liczące 227 tys. m2 (z Kurlandią), znalazło się pod protektoratem państwa rosyjskiego. Do Grodna zwołany został sejm, który zaakceptował zmiany terytorialne dokonane przez Rosję i Prusy. Ponownie zostały uchwalone prawa kardynalne, liczbę wojska zmniejszono do 15 tys. Utrzymano jedynie głosowanie większością w sejmie i zapewniono mieszczanom prawo nietykalności osobistej oraz prawo do nabywania ziemi. Drugi rozbiór był dla państwa polskiego katastrofą nie tylko polityczną, ale także i gospodarczą. W wyniku oderwania kolejnych ziem, rozerwane zostały więzi kształtujące rynek krajowy. To doprowadziło do krachu bankowego i zahamowało produkcję przemysłową. Wzrosły ceny żywności. Sytuacja spowodował wzrost niezadowolenia ludności. Dwa lata po II rozbiorze Polski w kręgu dawnej grupy związanej z obozem patriotycznym z czasów obrad Sejmu Wielkiego, a przebywającej na emigracji, wyszła inicjatywa przygotowania powstania. Działacze ci zwrócili się w stronę Francji, licząc na pomoc udzieloną przez to państwo. W rezultacie jednak rewolucyjna Francja nie udzieliła polskiemu powstaniu pomocy. Polacy zostali więc zdani na siebie. Spisek zawiązał się w 1793 r. Przygotowujący powstanie działacze odraczali termin wystąpienia z powodu niedostatecznego przygotowania wałczących. Ostatecznie powstanie wybuchło wiosną 1794 r. Na jego czele stanął Tadeusz Kościuszko. Do najważniejszych bitew powstania doszło pod Racławicami, pod Szczekocinami i pod Maciejowicami. W czasie tej ostatniej bitwy do niewoli dostał się Tadeusz Kościuszko, a w obozie powstańczym nastąpiło załamanie moralne i brak wiary w zwycięstwo. Nowym naczelnikiem powstania został Tomasz Wawrzecki. 4 listopada rozpoczął się szturm na Warszawę wojsk rosyjskich. Stolica poddała się, a armia powstańcza skapitulowała. Dowódcy powstania znaleźli się w niewoli. Powstanie upadło. Józef Andrzej Gierowski, oceniając powstanie kościuszkowskie pisze:[...] Likwidacja państwa polskiego była po drugim rozbiorze właściwie przesądzona. [...] Powstanie podjęte w 1794 r. dawało szansę zahamowania tych poczynań w jedynej drodze, którą można było przeciwstawić przemocy – w drodze walki zbrojnej. Wysiłek militarny Polski był olbrzymi: przez wojsko polskie i litewskie przesunęło się około 150 tys. ludzi; liczne były też rzesze uzbrojonej ludności, biorącej sporadycznie udział w walkach. Zastosowanie nowej sztuki wojennej pozwoliło osiągnąć poważne sukcesy. Po raz pierwszy kierownictwo walki zbrojnej nie tylko odwołało się do najszerszych warstw ludności, ale i wystąpieniom jej starało się nadać charakter zarówno narodowowyzwoleńczy, jak i społeczny. Poruszone w ten sposób masy ludności miast i wsi okazały wysoki stopień patriotyzmu. (cytat za: J. A. Gierowski, Historia Polski 1764-1864, Warszawa 1982). Gierowski zwraca jednak uwagę iż dominującą pozycję zajmowali przedstawiciele szlachty, którzy nie byli w większości skłonni do daleko idących zmian i ustępstw. Rokowania rozbiorowe rozpoczęły się jeszcze w trakcie trwania walk powstańczych. Tym razem to Rosja bardzo szybko doszła do porozumienia z pominiętą w II rozbiorze Austrią. Prusy nie chciały się początkowo zgodzić na austriackie nabytki kosztem Polski, stąd rokowania się przeciągnęły . Ostatecznie 24 października 1795 r. podpisane zostało porozumienie pomiędzy Rosją, Austrią i Prusami, w którym ustalono granice zaborów. Przy podziale ziem polskich nie kierowano się żadnymi kryteriami narodowościowymi o gospodarczymi. Prusy zajęły większość Mazowsza i tereny litewskie po rzekę Niemen. Ziemie te liczyły 48 tys. km2 z 1 mln ludności. Austria zajęła Małopolskę pomiędzy Pilicą a Bugiem oraz część Podlasia i Mazowsza (47 tys. km2 i 1,5 mln mieszkańców). Rosji przypadła pozostała część terenów Rzeczypospolitej (120 tys. km2 i 1,2 mln ludności). Miesiąc później Stanisław August Poniatowski ogłosił abdykację. 26 stycznia 1797 r. został podpisana ostateczna konwencja pomiędzy trzema państwami zaborczymi, która głosiła, że na zawsze ma zostać wymazana „nazwa królestwa polskiego”. Sprawdzamy pogodę dla Ciebie...POCZTANie pamiętasz hasła?Stwórz kontoQUIZYMENUNewsyJak żyć?QuizySportLifestyleCiekawostkiWięcejZOBACZ TAKŻE:BiznesBudownictwoDawka dobrego newsaDietaFilmGryKobietaKuchniaLiteraturaLudzieMotoryzacjaPlotkiPolitykaPracaPrzepisyŚwiatTechnologiaTurystykaWydarzeniaZdrowieNajnowszeŚredni wynik: 84%Wyzwania quizowe💪Dla wszystkichCzy potrafisz rozpoznać sentencje Paulo Coelho?🏺Z przeszłości14 pytań z historii. Odgadnij, kto nie był królem Polski⚽Sportowe emocjeDopasuj trenera do reprezentacji. Prawdziwy kibic musi mieć 8/10🚘Na drogachKultowe samochody PRL. Tylko prawdziwy pasjonat motoryzacji zdobędzie 100 procent!Znajdź coś dla siebieQuizyPsychotestyWszystkieOrtograficzneGeograficzneHistoryczneKino i serialeCelebryciMotoryzacyjneSportoweInneQUIZTych słów nastolatki używają na co dzień. Uda ci się odgadnąć ich znaczenie?QUIZDawne stolice państw. Dasz sobie radę z ósmym pytaniem?QUIZCo to za logo? Tylko prawdziwy mistrz zna wszystkie symboleQUIZOdgadnij polskie rekordy. Tylko mistrz odpowie na wszystkie pytaniaQUIZSzybki test wiedzy o grzybach. Każdy błąd może być kosztownyQUIZTak gwiazdy zaczynały swoje kariery. Wiesz, jak wyglądały ich początki?QUIZTę komedię oglądali wszyscy. Jak dobrze pamiętasz "Chłopaki nie płaczą"?QUIZ21 lat temu Polacy żegnali Gierka. Jak dobrze znasz epokę jego rządów?QUIZKtóry kraj ma więcej mieszkańców? Mapa może zmylićQUIZQuiz historyczny. Gdzie miało miejsce to wydarzenie?QUIZOwoc czy warzywo? Większość odpada na pierwszym pytaniuQUIZZ kim nie graniczy to państwo? Możesz się pomylić tylko razZobacz także:Gdy się pojawi, od razu dzwoń po pogotowie. Masz tylko 6 godzin99 proc. ludzi nie widzi słonia na rysunku. Zaliczasz się do nich?Była godzina 5:50. To zdjęcie zrobiono nad BałtykiemWraca kwarantanna! Adam Niedzielski ogłosił rozporządzenieNie żyje księżniczka Kasia. Miała polskie korzenieŁukaszenka zwrócił się do Polaków. Ciężko uwierzyć w jego propozycjęKontaktkontakt@ dodawania opiniiPolityka prywatnościReklamaWszystkie artykułyZobacz (forum) ZE ŚWIATAKorea PółnocnaUkrainaTurcjaRosjaUnia EuropejskaWłochySyriaUkrainaWYDARZENIANiedziele handloweWakacjeKoronawirusIgrzyska olimpijskieGrecjaChinyTrybunał KonstytucyjnyWojna w UkrainieZNANI POLITYCYMateusz MorawieckiKim Dzong UnDonald TuskDonald TrumpWładimir PutinAngela MerkelEmmanuel Macron Powiązane tematy Historia Polski - ramy czasowe, kluczowe daty, przełomowe wydarzenia Historia Polski - ramy czasowe, kluczowe daty, przełomowe wydarzenia Historia Polski, potwierdzona w źródłach pisanych, rozpoczyna się datą chrztu Mieszka I w roku 966. Przez ponad 1000 lat historii, Polska przechodziła okres monarchii, demokracji szlacheckiej ze słabnącą rolą króla oraz prawie 200 letni okres utraty niepodległości, z krótką przerwą w czasie 20-lecia międzywojennego. Poznaj najciekawsze informacje na temat historii Polski i dowiedz się jak wyglądała gospodarka, społeczeństwo oraz jak rozwijała się kultura Polski. Historia Polski - najważniejsze informacje Ramy czasowe historii Polski określa się umownie jako okres od chrztu Polski, czyli roku 966, do dziś. Dzieje Polski dzielimy na okresy, w zależności od rodzaju sprawowanej władzy i panującego ustroju. Najważniejsze okresy w historii Polski: X - XV wieku - Polska Piastów,XV wiek do 1795 - I Rzeczpospolita,1795 - 1918 - Okres rozbiorowy,1918 - 1939 - II Rzeczpospolita,1945 - 1989 - PRL,1989 - do dziś - III Rzeczpospolita. W okresie piastowskim Polska była księstwem lub monarchią. Władcy starali się zdobyć, a następnie utrzymać koronę królewską, która stawiała ich na równi z koronowanymi głowami Europy i zapewniała niezależność. Mieszko I był księciem podległych mu ziem, zaś koronę królewską uzyskał dopiero jego syn Bolesław Chrobry. W średniowieczu Polska kilkakrotnie traciła prawo do korony królewskich, zaś panujący wtedy książęta składali hołd cesarzowi niemieckiemu. Władcy Polski stają się koronowanymi królami od Przemysła II do ostatniego polskiego króla Stanisława Augusta. W średniowieczu w Polsce rządzi dynastia Piastów, a następnie Jagiellonów. Data, w której rozpoczynają się dzieje I Rzeczypospolitej, nie jest dokładnie określona. I Rzeczpospolita oznacza ustrój zwany “demokracją szlachecką”, kiedy to szlachta coraz bardziej rozszerzała swój wpływ na władzę, tym samym osłabiając władzę króla. Przyjmuje się, że początki demokracji szlacheckiej miały miejsce w XV wieku, gdyż Władysław Jagiełło pragnąć ugruntować swoją władzę przyznawał szlachcie kolejne przywileje. Pierwsze przywileje dla szlachty wydał Ludwik Węgierski w roku 1374, jako tzw. przywilej koszycki. Od momentu koronacji Władysława Jagiełły Polska stanowi unię personalną z Wielkim Księstwem Litewskim. Unia realna, czyli połączenie obu państw, miała miejsce w roku 1569 i od tego momentu Polska staje się Rzeczpospolitą Obojga Narodów. W momencie wygaśnięcia dynastii Jagiellonów, kolejni królowie są wybierani przez przedstawicieli szlachty. W okresie rozbiorów Polska nadal jest monarchią z carem rosyjskim jako królem. W 1832, po powstaniu listopadowym, Królestwo Polskie, zostaje wcielone do Rosji. Polska odzyskuje niepodległość w roku 1918, wskutek upadku mocarstw rozbiorowych. Powstaje wówczas II Rzeczpospolita. Po II wojnie światowej, Polska znajduje się pod okupacją Armii Czerwonej. ZSRR narzuca przychylne sobie władze i wprowadza ustrój socjalistyczny. Polska odzyskuje suwerenność w roku 1989 i od tego momentu datuje się III Rzeczpospolita. Najważniejsze okresy i wydarzenia w historii Polski Początki państwa Polskiego i dynastia Piastów Początki państwa polskiego owiane są tajemnicą. Informacje o początkach Polski, czerpane z pierwszych kronik, uznawane są za mityczne. Większość historyków zgadza się, że Mieszko I był lokalnym księciem, kolejnym z dynastii Piastów, który w drodze pokojowej lub zbrojnej zwiększył swoje panowanie na terenach obejmujących mniej więcej terytorium dzisiejszej Polski. Ogromne znaczenie miała religia chrześcijańska, którą Mieszko przyjął z Czech wraz z małżeństwem z czeską księżniczką Dobrawą. Przyjęcie chrztu uchroniło księstwo przed najazdami pod pretekstem nawracania. Ponadto religia rzymsko-katolicka wprowadziła kraj w sferę kultury zachodnioeuropejskiej i przyczyniła się do unowocześnienia. Nowa religia oznaczała stworzenie organizacji kościelnej, która przyniosła ze sobą administrację lokalną, naukę, piśmiennictwo i nową kulturę. Społeczeństwo jeszcze przez długie lata czciło dawnych bogów, lecz nowa religia stała się stopniowo niezbędna, gdyż życie społeczności lokalnych skupiało się wokół kościoła. Polska przez całe swoje dzieje, była krajem tolerujacym inne wyznania. Wyrazem tolerancji była Konfederacja Warszawska z roku 1573, która zapewniała równouprawnienie wszystkim wyznaniom i była pierwszym aktem tolerancyjnym w historii Europy. Wczesna historia Polski odnotowuje rozbicie dzielnicowe rozpoczynające się w 1138 roku w wyniku testamentu Bolesława Krzywoustego, który podzielił państwo między swych synów. Rozbicie dzielnicowe stanowiło w feudalnej Europie normalny proces, który przechodziły wszystkie kraje. W Polsce rozbicie dzielnicowe trwało stosunkowo krótko, gdyż tylko 157 lat. Zkończyło się koronacją Przemysła II, zaś organizację państwową w zjednoczonym kraju stworzył dopiero Władysław Łokietek. Gospodarka Polski w tym okresie opierała się na rolnictwie, szczególnie że był to okres średniowiecznego ocieplenia klimatu. W łagodnym i ciepłym klimacie hodowano nawet winorośl. Książęta dzielnicowi sprowadzają z Niemiec osadników znających nowoczesne metody gospodarki. W tym okresie lokowano ponad 500 miast na prawie niemieckim. I Rzeczpospolita - najważniejsze wydarzenia i wojny Wraz z przejęciem władzy przez dynastię Jagiellonów rozpoczyna się okres demokracji szlacheckiej, która coraz bardziej ogranicza władzę królewską. Kolejni królowie nadają możnym coraz to nowe przywileje. Historycy spierają się co do tego, czy nadmierne przywileje szlachty, liberum veto, zrywanie sejmów, stały się przyczyną upadku Polski. Od XVI wieku Polskę rujnują wojny z Turcją, Rosją i Szwecją. Szczególnie zabójczy był potop szwedzki, w czasie którego Szwedzi doszczętnie złupili kraj. XVII wiek to okres oziębienia klimatu, zwanego małą epoką lodowcową. Społeczeństwo polskie nie pada ofiarą głodu, jak kraje zachodnie, jednak gospodarka podupada, a szlachta ubożeje i popada w zależność od magnatów oraz obcych rządów. W tym czasie kraje sąsiednie, jak Rosja i Prusy wychodzą zwycięsko z wojen północnych i stają się mocarstwami, dla których przejęcie terytorium osłabionej Polski staje się łatwym zadaniem. Okres rozbiorów Najważniejsze wydarzenia, jakie miały miejsce w okresie rozbiorów, to 3 wielkie powstania, które ogarnęły całe terytorium Polski. Już po II rozbiorze miała miejsce insurekcja kościuszkowska, która stanowiła próbę odzyskania niepodległości. Powstanie to zakończyło się klęską w bitwie pod Maciejowicami i przyspieszyło III rozbiór Polski. Dwa kolejne powstania: powstanie listopadowe w 1831 i powstanie styczniowe w 1864 roku zakończyły się klęską. Zaborcy, szczególnie Rosja, odpowiedziały na powstania daleko idącymi represjami, jak aresztowania, zsyłki na Syberię, konfiskaty majątków, rusyfikacja i ograniczenie autonomii. Historycy spierają się do dziś, czy powstania były potrzebne. Jedni są zdania, że powstania i spowodowały pogorszenie się sytuacji politycznej i gospodarczej Polski. Inni natomiast uważają, że powstania uchroniły Polaków przed wynarodowieniem, szczególnie że Polska straciła tysiące mężczyzn wcielonych do armii rosyjskiej, którzy nigdy do kraju nie wrócili. Po przegranych powstaniach Polacy skupiają się na gospodarce. Jest to okres w którym kwitnie kultura polska, kiedy to działają najwybitniejsi pisarze, malarze, muzycy i poeci. Najnowsza historia Polski - najważniejsze wydarzenia Najnowsze dzieje Polski rozpoczynają się od odzyskania niepodległości w 1918 roku. Niestety niepodległa Polska, czyli II Rzeczpospolita, istniała tylko 21 lat, do wybuchu II wojny światowej. Skutkiem wojny było nie tylko zniszczenie gospodarki i wymordowanie przez Niemców i ZSRR prawie ¼ populacji, lecz także zajęcie terytorium Polski przez wypierając Niemców Armię Czerwoną. Nowy porządek powojenny, uchwalony w czasie konferencji w Jałcie, włączył kraje Europy środkowej i południowej, w tym Polskę, do strefy wpływów ZSRR. Dnia 22 lipca 1944 roku powstał PKWN, marionetkowy organ władzy, który później przekształcił się w rząd tymczasowy. Polskie władze, podporządkowane ZSRR, wprowadziły system socjalistyczny, tym samym rozpoczął się trwający do 1989 roku, okres PRL. Ustrój socjalistyczny skończył się w Polsce wraz z upadkiem ZSRR. W roku 1989, wraz z upadkiem bloku wschodniego, rozpoczyna się III RP.